As digital and immersive architectural installations and augmented reality applications generate new sensations, new digital dimensions and boundaries create new perceptions of our built environment. Digital architectural installations as immersive environments make data visible and tangible and give access to data as an experiential flow. Like the works of Refik Anadol, TeamLab or Universal Everything, digital architectural installations point to a neuroarchitectural and neurophenomenological atmosphere that refers to the understanding and measurement of embodied human experience, and how spaces affect people (...) and how they behave in a given setting. The objectivity of the screen allows viewers to observe through screens, and the screen as an ambivalent object provides a physical interface that transcends the shadow of its materiality, transforming the viewer’s environmental perception. Therefore, this article examines digital architectural environments that reveal the boundaries of architectural space, with particular consideration given to neuroaesthetics. In these data-driven environments, the human body is at the centre of multimodal perception. Therefore, these environments open the door to understanding the boundaries of architecture and invite the viewers to explore the boundaries of art and architecture that have become a fusion in the digital environment. (shrink)

It is the purpose of this article to present the archaeological, epigraphic and literary evidence on the materials of honorific statues in Late Antiquity with a fresh outlook to delve into their cultural meaning and potential for manipulation and power display. The article questions how material choice and employment fits the conventions of state tradition and social customs, whether certain materials were deemed more prestigious and appropriate for the statues of the imperial family versus other honorands, and whether this prestige (...) depended on the cost of the material or other visual/cultural factors. The results of the inquiry show that the choice of materials depended on a mix of factors and diverse local practices, and of all the available materials, bronze remained as the most widely-manipulated one. (shrink)

: As a form of in vivo knowledge, the transdisciplinary methodology suggests going beyond disciplines. According to Nicolescu, this methodology occurs at different levels of reality, different levels of perception, and within the logic of the included middle axioms that exist simultaneously. In addressing these levels, the researcher is the interlocutor between the external world of the Object and the internal world of the Subject. In architecture, this knowledge emerges through a variety of disciplines that need to be fused with (...) an approach that is rhizomatic and nomadic, leading to thought without an image as characterized by Deleuze and Guattari. By following their “Pink Panther” metaphor for an imageless thought and approach in TR, this article aims to understand the relationship between the TR methodology and the theory of thought without an image - an approach which can enable the comprehension of ambiguous architecture and urban design problems. Resumo: Como um conhecimento in vivo, a metodologia transdisciplinar sugere ir além das disciplinas. Segundo Nicolescu, essa metodologia ocorre em distintos níveis de realidade, em diferentes níveis de percepção e na lógica do terceiro incluído, que existem simultaneamente. Ao abordar esses níveis, o pesquisador é a correspondência entre o mundo externo do Objeto e o mundo interno do Sujeito. Na arquitetura, esse conhecimento surge por meio de uma variedade de disciplinas que precisam ser combinadas e fundidas com uma abordagem rizomática e nômade, levando ao pensamento sem imagem, como tratado por Gilles Deleuze e Félix Guattari. Seguindo a metáfora da “pantera rosa” para um pensamento sem imagem e abordagem em TR, que não imita ou reproduz outra coisa, o objetivo deste artigo é compreender a relação entre a metodologia TR, a teoria do pensamento sem imagem - uma abordagem que pode permitir a compreensão de arquitetura ambígua e problemas de projeto urbano. (shrink)

Technological developments and changes in communication systems in postmodern world have enhanced the organizations to improve their own communication infrastructures and to effectively use their internet sites. Like all other organizations, sport club institutions have considered the vital importance of investing in social media activities and creating their corporate reputation through their connections with their supporters. Thus, social media channels and public relations via social media have been the most essential tools of the organizations to build company image and increase (...) their corporate reputation among the stakeholder groups, particularly their supporters. Taking into account the suggested influence of effective use of social media on building corporate reputation, the current study examined the relationship between supporters’ social media usage frequency and their perceptions of corporate reputation. A cross-sectional research design has been applied in order to obtain data about the corporate reputation perception levels and social media usage frequencies of the supporters as well as the demographic characteristics of the participants. The sample group was composed of 782 participants and data obtained was examined by executing statistical analyses. The findings revealed that individuals’ social media usage frequency has positive effect on the perceived corporate reputation. In addition, demographic differences were observed in terms of the social media usage frequency and corporate reputation perception. Consequently, the results of the study were discussed in the light of the conceptual background and the previous empirical evidences. The managerial and conceptual implications of the study were evaluated and future directions were presented. (shrink)

This article is dedicated to the topic of pre-conscription training in the Soviet Union in the interwar period, including such aspects of it as basic laws to attract young people to the Red Army, their implementation into practice by local authorities, analysis of practices in dopryzovnykiv eliminate illiteracy, ideological work of recruits. The focus was on the same prize in 1940, as a kind of logical end of all policies of the Communist Party to prepare young men for service in (...) the armed forces during the interwar period. Pre-conscription training or military training of boys before their involvement in the Armed Forces was established in the USSR in August 1923 and carried on training meeting for 2 months to two years. With the outbreak of World War II pre-conscription training was compulsory discipline for pupils and students of colleges, trade schools. Call-up boy thoroughly studied local recruitment office on social origin, political - ideological attitudes, health and education. The determining factor in this case were just the ideological sentiment recruit Young men that recruited into the Red Army prepared for this first "right" informing contemporary political situation, the international situation and the heroic feats of martial page Red Army. During the interwar period the army was for many Soviet citizens not only school of the martial arts, but also school of the illiteracy and certain minimal knowledge, true ideological bright colors. The typical portrait of the call-up boy: it was a man with an education in grades 1-4 forms, or completely illiterate, which then conscription to the army learned to write and read, ideologically informed "rightly" about the current situation in the country and the world, physically healthy and prepared for military service in a variety of sports clubs and courses of military training. (shrink)

Business Ethics, the Environment & Responsibility, EarlyView.

La visión de la esen-cia divina constituye para la crea-tura intelectual la culminación de su deificación iniciada en el bau-tismo. Según el Aquinate, el beato contempla a Dios sin ningún inter-mediario puesto que la esencia divina actúa como especie impresa y expresa. Ningún intelecto creado está capacitado naturalmente para ver a Dios, pero puede ser elevado obediencialmente a esta visión debido a la inmaterialidad de su intelecto. La potencia intelectual creada debe ser confortada por el hábito de luz de (...) gloria para ade-cuarse a la sobrenaturalidad del acto beatífico. La visión beatífica implica eminentemente un cono-cimiento especulativo y afectivo, plenificando y rebalsando todas las potencias del beato. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

In this paper a possible interpretative value of Aristotle’s fundamental ontological doctrine of potentiality and actuality is considered in the context of operationally undoubtedly the most successful but interpretatively still controversial theory of modern physics – quantum mechanics – especially regarding understanding the nature of the world, the phenomena of which it describes and predicts so successfully. In particular, beings of the atomic world are interpreted as real potential beings actualized by the measurement process in appropriate experimental arrangement, and the (...) problem of actual beings of the atomic world is considered in the context of Aristotle’s threefold requirement for the priority of actuality over potentiality – in time , definition or knowledge , and substantiality .Dieser Artikel setzt sich mit der interpretativen Relevanz der ontologischen Theorie Aristoteles’ über die Möglichkeit und die Wirklichkeit für die Quantenmechanik auseinander, also für die auf der empirischen Ebene erfolgreichste Theorie innerhalb der modernen Physik, die jedoch noch immer kontrovers interpretiert wird. Dies gilt insbesondere im Hinblick auf das Verständnis der Natur der Atomwelt, deren Phänomene sie erfolgreich beschreibt. Die W esen der Atomwelt werden als reale Möglichkeitswesen begriffen , die in der experimentellen Situation aktualisiert werden, während das Problem der W irklichkeitswesen der Atomwelt im Kontext des von Aristoteles dreifach begründeten Vorrangs der W irklichkeit vor der Möglichkeit betrachtet wird – nämlich auf der Ebene der Zeit , auf der Ebene desBegriffs und auf der Ebene des Seins .U članku se promišlja možebitna interpretativna vrijednost Aristotelova temeljnog ontološkog nauka o možnosti i zbiljnosti  u kontekstu izračunski nesumnjivo najuspješnije, ali interpretativno još uvijek dvojbene teorije suvremene fizike – kvantne mehanike, posebno kada je riječ o razumijevanju naravi samoga atomnoga svijeta čije pojavnosti tako uspješno opisuje i predviđa. Poglavito, bića atomnoga svijeta poimaju se kao realna možna bića koja bivaju ozbiljena prema prigotku eksperimentalne situacije, a problem zbiljskih bića atomnoga svijeta promišljen je u kontekstu Aristotelova trojnog zahtjeva o prvotnosti zbiljnosti nad možnošću – prema vremenu , prema pojmu i prema bivstvu. (shrink)

The central Platonic concept of the mixture is to be situated in the entire transmission of Methexis: ascending from the level of the participation of the sensible things in the forms to the participation of the forms and finally to the participation of the two Platonic Principles. “Mixture” designates on the one hand the relation between the μέγιστα γένη in the Sophist and on the other hand the one between the Limit and the Unlimited in the Philebus . Thereupon the (...) essence of the Mixture is to be examined and rehabilitated as metaphor, namely as transformation of a sensible image in a philosophical one . Our guiding question will be: W hy can the Mixture be legitimated as a better candidate than the Methexis in the frame of the Sophist? The Mixture is to be regarded as well-founded transformation of Methexis in the context of the equioriginal “greatest kinds” . In our interpretation of the Philebus that restores the disputed unity of this Platonic dialogue, we are about to show how the philosopher Plato “saves” the beautiful phenomena: The fourfold division is to be construed as the place where the beautiful appearances are generated. To them does the philosopher return after his ascent to the σύμφυτον two Platonic Principles. They are no longer degraded as “rolling about in the midregion between being and not-being” , but are rather reevaluated as “procreation” .Der in den späteren platonischen Dialogen zentrale Begriff der Mischung wird zunächst in die ganze Übertragung der Methexis eingeordnet: von der Ebene der Teilhabe des W ahrnehmbaren an der Idee zu der innerideellen Teilhabe aufsteigend und von daher zu der Teilhabe der zwei platonischen Prinzipien. Einerseits wird die Beziehung der μέγιστα γένη untereinander, andererseits diejenige zwischen der Grenze und der U nbegrenztheit im Philebos als Mischung bezeichnet . Daraufhin wird ihr W esen als Metapher behandelt und rehabilitiert, nämlich als Transformation eines sinnlichen Bildes in ein philosophisches . Zur Leitfrage unserer Ausführung wird: W arum kann die im Rahmen des Dialogs Sophistes eingeführte Mischung der größten Gattungen miteinander als ein besserer Kandidat als derjenige der Teilhabe gerechtfertigt werden? Die Mischung wird als eine wohlbegründete Verwandlungsform derTeilhabe in den ideellen Zusammenhängen der gleichursprünglichen größten Gattungen betrachtet . Bei unserer die umstrittene Einheit des Philebos wiederherstellende Interpretation wird aufgezeigt, wie der Philosoph Platon die schönen Phänomene rettet: Die vierfache Einteilung des Ganzen wird als Ort der Genese der schönen Erscheinungen interpretiert. Ihnen wendet sich der Philosoph nach dem Aufstieg zum σύμφυτον der zwei platonischen Prinzipien zu, nicht länger sie als “zwischen dem Sein und dem Nicht-Sein herumschweifend” degradierend , sondern als “Zeugung” würdigend .Pojam miješanja, koji je središnji u kasnijim Platonovim dijalozima, ponajprije se smješta u cjeloviti kontekst transponiranja methexisa: od ravni sudjelovanja osjetilnog u ideji uzlazno k sudjelovanju među idejama te odatle k sudjelovanju dvaju platoničkih principa. S jedne strane se kao miješanje označava međusobni odnos μέγιστα γένη, s druge pak onaj između granice i neograničenosti u Filebu . U tu se svrhu razmatra i rehabilitira bit miješanja kao metafore, naime kao transformacija osjetilne slike u filozofijsku . Glavnim pitanjem našeg izvođenja postaje: zašto se uzajamno miješanje “najviših rodova”, koje se uvodi u okviru dijaloga Sofist, može opravdati kao bolji kandidat od sudjelovanja? Miješanje se razmatra kao dobro utemeljena forma preinake sudjelovanja u odnošenjima jednako izvornih “najviših rodova” . U našoj se interpretaciji, koja nanovo uspostavlja osporavano jedinstvo Fileba, prikazuje kako filozof Platon spašava lijepe fenomene: četvorostruka podjela cjeline interpretira se kao mjesto nastajanja lijepih pojava. Njima se filozof vraća nakon uspona k onom σύμφυτον dvaju platoničkih principa, ne degradirajući ih više kao one koji se “potucaju između bitka i ne-bitka” , već ih cijeni kao “rađanje”. (shrink)

The central Platonic concept of the mixture is to be situated in the entire transmission of Methexis: ascending from the level of the participation of the sensible things in the forms to the participation of the forms and finally to the participation of the two Platonic Principles. “Mixture” designates on the one hand the relation between the μέγιστα γένη in the Sophist and on the other hand the one between the Limit and the Unlimited in the Philebus. Thereupon the essence (...) of the Mixture is to be examined and rehabilitated as metaphor, namely as transformation of a sensible image in a philosophical one. Our guiding question will be: W hy can the Mixture be legitimated as a better candidate than the Methexis in the frame of the Sophist? The Mixture is to be regarded as well-founded transformation of Methexis in the context of the equioriginal “greatest kinds”. In our interpretation of the Philebus that restores the disputed unity of this Platonic dialogue, we are about to show how the philosopher Plato “saves” the beautiful phenomena: The fourfold division is to be construed as the place where the beautiful appearances are generated. To them does the philosopher return after his ascent to the σύμφυτον two Platonic Principles. They are no longer degraded as “rolling about in the midregion between being and not-being”, but are rather reevaluated as “procreation”.Der in den späteren platonischen Dialogen zentrale Begriff der Mischung wird zunächst in die ganze Übertragung der Methexis eingeordnet: von der Ebene der Teilhabe des W ahrnehmbaren an der Idee zu der innerideellen Teilhabe aufsteigend und von daher zu der Teilhabe der zwei platonischen Prinzipien. Einerseits wird die Beziehung der μέγιστα γένη untereinander, andererseits diejenige zwischen der Grenze und der U nbegrenztheit im Philebos als Mischung bezeichnet. Daraufhin wird ihr W esen als Metapher behandelt und rehabilitiert, nämlich als Transformation eines sinnlichen Bildes in ein philosophisches. Zur Leitfrage unserer Ausführung wird: W arum kann die im Rahmen des Dialogs Sophistes eingeführte Mischung der größten Gattungen miteinander als ein besserer Kandidat als derjenige der Teilhabe gerechtfertigt werden? Die Mischung wird als eine wohlbegründete Verwandlungsform derTeilhabe in den ideellen Zusammenhängen der gleichursprünglichen größten Gattungen betrachtet. Bei unserer die umstrittene Einheit des Philebos wiederherstellende Interpretation wird aufgezeigt, wie der Philosoph Platon die schönen Phänomene rettet: Die vierfache Einteilung des Ganzen wird als Ort der Genese der schönen Erscheinungen interpretiert. Ihnen wendet sich der Philosoph nach dem Aufstieg zum σύμφυτον der zwei platonischen Prinzipien zu, nicht länger sie als “zwischen dem Sein und dem Nicht-Sein herumschweifend” degradierend, sondern als “Zeugung” würdigend.Pojam miješanja, koji je središnji u kasnijim Platonovim dijalozima, ponajprije se smješta u cjeloviti kontekst transponiranja methexisa: od ravni sudjelovanja osjetilnog u ideji uzlazno k sudjelovanju među idejama te odatle k sudjelovanju dvaju platoničkih principa. S jedne strane se kao miješanje označava međusobni odnos μέγιστα γένη, s druge pak onaj između granice i neograničenosti u Filebu. U tu se svrhu razmatra i rehabilitira bit miješanja kao metafore, naime kao transformacija osjetilne slike u filozofijsku. Glavnim pitanjem našeg izvođenja postaje: zašto se uzajamno miješanje “najviših rodova”, koje se uvodi u okviru dijaloga Sofist, može opravdati kao bolji kandidat od sudjelovanja? Miješanje se razmatra kao dobro utemeljena forma preinake sudjelovanja u odnošenjima jednako izvornih “najviših rodova”. U našoj se interpretaciji, koja nanovo uspostavlja osporavano jedinstvo Fileba, prikazuje kako filozof Platon spašava lijepe fenomene: četvorostruka podjela cjeline interpretira se kao mjesto nastajanja lijepih pojava. Njima se filozof vraća nakon uspona k onom σύμφυτον dvaju platoničkih principa, ne degradirajući ih više kao one koji se “potucaju između bitka i ne-bitka”, već ih cijeni kao “rađanje”. (shrink)